Niemand kon er omheen, black friday. In Amerika al jarenlang een enorm fenomeen en nu ook in Nederland helemaal hip en happening. Maar wist je dat Black Friday in Amerika altijd wordt gehouden op de vrijdag na Thanksgiving? Waarschijnlijk is dat bij veel mensen dan weer niet bekend, want hoewel we massaal inkopen doen en koopjes jagen op Black Friday, de Thanksgiving traditie is nog niet echt ingeburgerd in Nederland. Ik heb het ook nog nooit eerder gevierd, tot dit jaar.

Afgelopen zaterdag was het zover, ik was uitgenodigd voor mijn eerste Thanksgiving dinner ever! In Amerika gaat dit doorgaans gepaard met kalkoen en ander lekkers, op de Thanksgiving waar ik was uitgenodigd door mijn vriendinnetje Lucia was een heuse kippen-contest gaande. Iedereen moest iets mee nemen met kip. Het maakte niet uit als het maar “iets met kip” was. Normaal gesproken houd ik wel van een uitdaging én van kokkerellen maar ik had simpelweg geen tijd kunnen maken om uitgebreid in de keuken te staan en dus besloot ik om naar dichtstbijzijnde Kippie te gaan. Op deze manier was ik er in ieder geval van verzekerd dat het lekker was! Ik besloot om twee verschillende soorten kipgehaktballetjes en kip pinchos mee te nemen. Genoeg voor iedereen!

Met mijn kip onder mijn arm ging ik op weg. We begonnen met een glaasje champagne met suikerspin (hele interessante combi) en verschillende amuses. Nadat we ons plekje hadden gevonden aan tafel -er was een tafelschikking- mochten we gaan genieten van het voorgerecht. Het voorgerecht bestond overigens niet uit iets van kip, maar was wel super lekker! Daarna kwamen alle kip bak en braadsels op tafel en ook dat was zeer geslaagd.

Op een gegeven ogenblik was het tijd om aan te geven waar je dankbaar voor bent dit jaar en waar je op hoopt voor volgend jaar. Om het extra leuk te maken was het de bedoeling dat iedereen zijn of haar briefje voorlas. Omdat ik er niet zo van houd om op de voorgrond te staan vond ik dat best confronterend en een beetje eng. Toch was het erg mooi om het van iedereen te kunnen horen.

Na een mega lekker -en vullend- toetje en nog wat drankjes was het tijd om naar huis te gaan. Onderweg naar huis heb ik er nog eens over nagedacht. Staan we eigenlijk wel genoeg stil bij waar we dankbaar voor zijn, of nemen we alles maar voor lief? Hoe het ook zij, ik kan niet wachten om volgend jaar een nieuw briefje op te kunnen hangen, want dankbaar dat ben ik voor heel veel dingen en zeker voor Lucia dat ze deze traditie in het leven heeft geroepen!

Liefs,

Kirsten