Ik zal een jaar of 8 geweest zijn dat mijn oudtante (Tante Mien) voor het eerst naar de Dominicaanse Republiek was geweest. De zoon van haar beste vriendin runde daar een aantal hotels en resorts en ze kon daarom voor weinig daar naar toe. Ze nam naast souvenirs, zoals ze dat altijd meenam wanneer ze een reis had gemaakt, en vakantiefoto’s ook boeken mee vol paradijselijke foto’s van het eiland. Deze boeken vroeg ze aan de zoon van haar vriendin. “Voor die twee meiden” zei ze dan.

Urenlang bekeken mijn zus en ik vol bewondering deze boeken en zeiden tegen elkaar dat het toch wel super zou zijn om daar ook eens naar toe te mogen. Voor Tante Mien bleef het niet bij een keer, ze ging steeds vaker en nam steeds weer souvenirs mee en vertelde de meest jaloersmakende verhalen over alles wat ze daar mee had gemaakt.

Toen ik 22 was ging ik voor het eerst naar Puerto Plata op de Dominicaanse Republiek en ik wist meteen waarom het voor Tante Mien niet eenmalig was geweest. Het jaar erop ging ik weer en vond het wederom fantastisch. Nu een paar jaar later ben ik er weer, dit keer in Punta Cana. Bijna 20 jaar nadat ik voor het eerst naar de mooie foto’s in de boeken van Tante Mien keek.

Waarom Tante Mien hier graag was, begrijp ik heel goed. Het is hier prachtig, de mensen zijn hier extreem aardig en elke dag is hier een feest. Ik voel me gelukkig en gezegend dat ik de mogelijkheid heb om hier al een aantal keren naartoe te zijn gegaan.

Terwijl ik deze blog schrijf kijk ik even naar boven, naar die mooie strakblauwe lucht omringt door het parelwitte strand, palmbomen en de helder blauwe zee en ik glimlach. En ik weet zeker, Tante Mien lacht vanaf boven met mij mee.

La vida es un carnaval

Liefs,
Kirsten