Wanneer iemand mij vraagt om te vertellen over de Barcelona Express, raak ik lichtelijk in paniek. Want waar moet ik in godsnaam beginnen? Toen ik samen met Dada nog op Ibiza was, hebben we onszelf, maar ook elkaar vaak afgevraagd wat nu de leukste herinnering van de Barcelona Express was. Maar daar heb ik tot op de dag van vandaag nog geen antwoord op.

Ik kan uren vertellen over hoe elke rit, hoe kort of lang die ook mocht zijn, speciaal was op zijn eigen manier. De ene rit is beter blijven hangen dan de ander, maar iedere rit was een feestje op zich. De lieve mensen, de bijzondere auto’s, maar vooral de openheid en persoonlijke verhalen maakte iedere rit bijzonder.

De eerste dag waren we gestrand op een benzinestation in Utrecht en voordat Dada het ook nog maar kon vragen, deed de aardige man zijn achterklep al open om ons mee te nemen. We stapte in bij een gepensioneerd stel die op weg waren naar een verjaardag van hun dochter in Antwerpen. Het stel had al de hele wereld afgereisd en al meerdere keren in verschillende landen gewoond. Voordat we in Antwerpen aankwamen, vertelde de oude, maar pientere dame de volgende quote ”lieve meisjes komen in de hemel, stoute meisjes komen overal”. Deze quote is dan ook de hele reis niet uit mijn hoofd gegaan en de leidraad geweest van ons avontuur, want he, zonder alle, voor sommige mensen misschien brutale vragen, waren wij niet binnen zes dagen in Barcelona aangekomen.

De tweede dag van Gent naar Nancy was zwaar! We hadden maar liefst 11 liften en waren om 19 uur nog niet in Luxemburg. We hadden nog minimaal 175 km te gaan en vooral ik zag de bui al hangen dat we ons tentje in the middle of no where mochten opzetten en niet op de eindbestemming van die dag zouden aankomen. Onze laatste chauffeur praatte alleen maar Frans en laten wij beide geen woord Frans kunnen spreken. De aardige meneer dacht dat hij ons wel op een bus of treinstation kon droppen zodat we alsnog naar Nancy konden gaan. Heel lief bedacht, maar laat dat nu net niet in de spelregels staan. Op een tankstation, midden in een dorpje waar iedereen alleen maar Frans sprak, troffen we Mick aan. Mick woonde in Luxemburg, werkte voor de ambassade en sprak gelukkig een woordje Engels. Mick wilde ons wel op een beter punt afzetten zodat we meer kans zouden hebben om op onze eindbestemming aan te komen. Tijdens de rit wilde Mick ons een goed verhaal vertellen: ”Twintig jaar geleden, stond ik net als jullie twee aan de kant van de weg met mijn backpack op mijn rug. Ik moest ook nog minimaal twee uur rijden, maar het werd al langzaam donker dus ik had de hoop al een beetje opgegeven. Maar toen stopte er een man die mij in eerste instantie een stuk verder wilde brengen. Tijdens de rit belde hij naar zijn werk om een belangrijke afspraak af te zeggen en heeft hij mij 200 km verderop naar mijn eindbestemming gebracht en dit is precies wat ik ook voor jullie ga doen!” Ik kon mijn oren niet geloven! Deze man was op weg naar huis na een lange dag werken en zou ons nu 175 km verderop naar onze eindbestemming brengen! Het enige wat hij ons meegaf, was dat we dit stokje ooit moesten overdragen door een andere lifter mee te nemen.

De volgende dag werden we meegenomen door een camper met daarin een gezin met drie kinderen. Dada zat voorin om een beetje het overzicht te houden en ik zat achterin spelletjes te spelen met de kinderen. Ondanks dat we elkaars taal niet spraken, kon ik met een beetje handen en voetenwerk toch de spelregels van het dobbelspel Uno begrijpen en hebben we de rest van de rit spelletjes gespeeld.

Ik kan nog zoveel meer vertellen, maar dan komt er geen einde aan! Ik wil iedereen, maar dan ook iedereen aanraden om zelf ook een keertje te gaan liften. Niet alleen omdat het een toffe ervaring is omdat je zoveel inspirerende mensen ontmoet, maar je leert ook om zelf na heel veel afwijzingen, toch door te zetten!

Liefs,

Chantal