In juni verhuisde ik naar Amsterdam. Eindelijk kwam mijn droom om in Amsterdam te wonen uit. Een dorps meisje die in de grote stad ging wonen. Ik zei al zo lang dat ik in Amsterdam wilde wonen. Ik was het 3 uur reizen per dag inmiddels zat. ”Kleine meisjes worden groot” zeiden mij ooms en tante’s. Mijn ouders, maar ook ikzelf moesten best wel wennen aan het idee. Binnen twee weken was ik verhuisd. Daar zat ik dan op mijn kamer met balkon in stadsdeel de Baarsjes. Mijn huisgenoten kende ik toen nog niet zo goed, maar hier maakte ik mij niet druk om. Dit zal vanzelf met de tijd wel komen, tenminste dat is wat ik dacht en natuurlijk hoopte.

Om een gedetailleerd verhaal te voorkomen, volgt hier de korte versie:

De eerste paar dagen waren super vreemd, hoe raar is het om opeens alles zelf te moeten regelen van eten kopen en koken tot je eigen was doen en een heel huis schoonmaken. Maar niet alleen deze taken waren nieuw ook met drie andere meiden samenwonen was iets totaal anders dan met ouders en een broertje. Toen ik in Amsterdam kwam wonen had ik nog twee weken te gaan om het eerste jaar van mijn studie communicatie af te maken. Nadat het eerste jaar achter de rug zat wilde ik een baantje gaan vinden in Amsterdam, zodat ik in de zomervakantie wat geld kon bijverdienen en niet elke keer meer voor werk naar huis hoefde te reizen. Bij een restaurant dichtbij (BarBaarsch) hing een poster voor het raam met hierop geschreven: ”lieve mensen gezocht”.Gelijk zeiden mij huisgenoten al dat het een leuke tent was en dat het ze een leuk restaurant leek voor mij om te gaan werken. Zo gezegd zo gedaan. Ik stuurde een e-mail met mijn cv etc. en werd uitgenodigd voor een gesprek. Na een proefdag gedraaid te hebben werd ik aangenomen en ben ik in een superleuk team terecht gekomen. Door het werken in Amsterdam leerde ik meer mensen kennen en kon ik lekker veel gaan werken. Dit was voor mij eigenlijk een uitweg, aangezien mijn huisgenoten ook of aan het werk waren of altijd onderweg waren. Begrijp me niet verkeerd. Alleen thuis zitten is fijn, maar na een paar dagen was ik hier wel klaar mee. Na mijn vakantie in Malaga eind juli heb ik eigenlijk grotendeels alleen maar gewerkt en was ik in de weekenden thuis bij mijn ouders.

Onverwachts ging ik mee met mijn ouders, broertje en vrienden van mijn ouders naar Kos. Kos was eigenlijk precies wat ik nodig had om bepaalde dingen te beseffen en om natuurlijk te genieten van de zon. Na 10 dagen Kos ging ik weer aan het werk bij mijn werk in Amsterdam. Nog twee weken te gaan en het tweede jaar van mijn studie zou beginnen. Ondertussen woonde ik al drie maanden in Amsterdam. Toen mijn studie begon merkte ik dat ik mijzelf nog steeds niet thuis voelde in Amsterdam. Op de momenten dat ik wat te doen had door school of door werk dacht ik hier natuurlijk niet aan, maar overdag en tijdens de avonden dacht ik alleen maar aan huis. De weekenden die ik thuis bij mijn ouders doorbracht vond ik veel fijner dan in Amsterdam en ik begon te twijfelen of ik wel in Amsterdam moest blijven en of dit wel de juiste beslissing was geweest. Natuurlijk wilde ik niet zomaar opgeven en heb ik het even de tijd gegeven. Ik dacht misschien groei ik er wel over de heimwee heen en blijf ik in Amsterdam wonen. Ik woog de voor en nadelen tegen elkaar op en had het er veel met vrienden over. De reis van 1,5 uur om naar school te komen was opeens geen groot nadeel meer in mijn lijstje ik had het er zelf voor over als ik terug zou verhuizen.

Zeker twee weken lang heb ik elke dag mezelf afgevraagd: ”ga ik terug of blijf ik hier”. Ik werd er gek van, dat ik geen keuze kon maken. Ik kreeg geen rust in mijn hoofd en was druk met school en werk. Ik besloot ik na vijf maanden in Amsterdam had gewoond, ik terug wilde naar huis.

Dorpsmeisje

Ik heb er absoluut geen spijt van dat ik in Amsterdam ben gaan wonen, maar ben er wel achter gekomen dat ik op dit moment gewoon niet in Amsterdam had willen blijven komen. Nu vraag je misschien waarom. Ik denk persoonlijk dat het komt door het feit dat ik dus heimwee had, maar ook doordat ik ben gaan samenwonen met drie meiden die ik vooraf nog totaal niet kende. Je weet dus ook niet van te voren of dit de mensen zijn waar ik mij op mijn gemak bij voel en vooral thuis bij voel. Iets wat ik heel belangrijk vindt. Ik zou dan liever met vriendinnen samenwonen, zodat ik weet dat ik alles kwijt kan en er een bepaalde sfeer in het huis zal heersen.

Je kan wel zeggen dat ik een dorps meisje ben en dat het wonen in de grote stad voor mij toch niet helemaal is weggelegd, tenminste niet op dit moment.

Woon jij ook op kamers of woon je nog lekker thuis?

Liefs,

Mendie